Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Η ταυτότητα των Αρβανιτών 3. Οι θεωρίες των άλλων για εμάς...


Δυστυχώς για εμάς τους Αρβανίτες, επικρατεί εδώ και δεκαετίες το εξής παράδοξο: οι ίδιοι οι Αρβανίτες, είτε να αδιαφορούν για το παρελθόν τους, είτε ακόμη και να αποκρύπτουν την καταγωγή τους. Είτε να αρνούνται ότι είναι Αρβανίτες, είτε να έχουν απωθήσει στα βάθη του ασυνειδήτου κάθε τι που θυμίζει την καταγωγή τους.
Κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό θέλουν να ξεχαστεί το παρελθόν τους αδιαφορώντας ανοιχτά γι'αυτό. Θέλουν να ξεχαστούν τα αρβανίτικα (βρίσκονται ήδη στο στάδιο του γλωσσοθανάτου καθώς οι νέες γενιές δεν τα μιλάνε), ενώ πολλοί διάκεινται εχθρικά σε όποιον "δικό τους" αρχίζει να ψάχνει το παρελθόν, να φέρνει στην επιφάνεια αυτά που πρέπει να ξεχαστούν, να κάνει περίεργες ερωτήσεις γι'αυτά που πρέπει να διαγραφούν από τη μνήμη όλων.

Από τους  ελάχιστους Αρβανίτες που ασχολούνται με την ιστορία τους και την καταγωγή τους, το μεγαλύτερο ποσοστό το κάνει όντας εμποτισμένο από τις αρχές του κυρίαρχου "εθνικού αφηγήματος", αδυνατώντας να μπει στη βάσανο της σκληρής μελέτης και της χαράς που δίνει η αντικειμενική ιστορική έρευνα. Αυτό το μεγάλο ποσοστό, προσπαθεί να συνταιριάξει δύο τελείως διαφορετικά πράγματα: 

α) την κυρίαρχη θέση του ελληνικού κράτους περί του ορισμού του "ελληνικού έθνους" από την εποχή του Παπαρρηγόπουλου και μετά. Δηλαδή, τη θεωρία ότι το ελληνικό έθνος έχει εδώ και χιλιάδες χρόνια την ίδια εθνική συνείδηση και αυτοσυνειδησία και ότι το κύριο εθνικό δηλωτικό καθ'όλη τη διάρκεια αυτής της γραμμικής ιστορικής πορείας είναι αποκλειστικά η ελληνική γλώσσα. 

β) από τη στιγμή που κάποιος εγκλωβιστεί σε αυτή τη θεωρία (που στην πράξη έχει αναιρεθεί εδώ και πολλές δεκαετίες από τους σοβαρούς ιστορικούς), τότε, αν είναι Αρβανίτης έχει μόνο δύο λύσεις: β1) να αποδεχτεί ότι προέρχεται από άλλο έθνος, από το αλβανικό εν προκειμένω, και άρα, διαγράφοντας το παρελθόν του, μπαίνει σε ένα διαφορετικό έθνος, αφού απαρνείται τη γλώσσα των πατέρων του και υιοθετεί μια άλλη. Η αλήθεια είναι ότι η θέση αυτή οδηγεί σε μία ιδιότυπη εθνική σχιζοφρένεια και κανείς δεν μπορεί να την αντέξει. 
β2)  να πλάσει μια δεύτερη θεωρία, παραπληρωματική μέσα στην αρχική θεωρία του ελληνικού αφηγήματος, ώστε από τη μία να μη "θίγει" εθνικά το κυρίαρχο αφήγημα, ενώ από την άλλη να "κατοχυρώνει" ιδεολογικά την υπο-θεωρία του. Η χειραγώγηση της ιστορίας, η κατακρεούργηση, η συρραφή, η επιλεκτική χρήση των ιστορικών πηγών είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για να στηθεί η θεωρία αυτή. Επίσης, χρειάζονται αυθαίρετες συνεπαγωγές και κάλυψη των πολλών κενών είτε με δημιουργική φαντασία, είτε με σχεδόν αξιωματικά επιχειρήματα τα οποία δημιουργούν κυκλικές αναφορές και λογικά σφάλματα, τα οποία όμως είναι πάντα δευτερεύοντα σε κάθε θεωρία που δεν στηρίζεται στην επιστημονική μεθοδολογία, αλλά σε ευσεβείς πόθους και αυτοεκπληρούμενες προφητείες. 
Αυτού του είδους η "σχολή" κυριαρχεί αυτή τη στιγμή.  Εντοπίζεται ιστορικά μετά την ίδρυση του αλβανικού κράτους (1913) και το ναυάγιο του πολυετούς προσεταιρισμού του νεόκοπου αλβανικού έθνους από τον αλυτρωτικό λόγο του επίσημου ελληνικού κράτους (θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο με αυτό). Αποτελεί μία προσπάθεια της κυρίαρχης ελληνικής θεωρίας να επανεγγράψει τους Αρβανίτες στην  ελληνική "εθνική ουσία" και να τους εντάξει σε προκαθορισμένα "εθνικά" καλούπια. Το ότι αυτή η θεωρία, όπως αναφέρω και πιο πάνω, είναι διάτρητη ιστορικά και περιέχει παράδοξες παραδοχές, αναπόδεικτες θέσεις και τρομερές αναντιστοιχίες με την πραγματικότητα, ουδόλως απασχολεί αυτούς που τη διακινούν.
Στη θεωρία αυτή στοιχίζεται κυρίως η εθνοκεντρική σκέψη, σε όλες της τις εκφάνσεις (πατριωτική, εθνικιστική, φασιστική-νεοναζιστική), ενώ απολαμβάνει την ανοχή της παραδοσιακής αριστερής σκέψης,κομμουνιστικής και μη.
Η θεωρία αυτή δεν είναι ενιαία, αλλά εκφράζεται με πολλές απολήξεις, πολλές από τις οποίες αγγίζουν τα όρια της γραφικότητας.
Σταχυολογώντας τα όσα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αλλά και σε σχετικά βιβλία που έχουν εκδοθεί, οριοθετών επιγραμματικά το πλαίσιο αυτής της θεωρίας, παρουσιάζοντας κάποιες εκδοχές της:

1. Οι Αλβανοί είναι ένας λαός που κατοικούσε στην περιοχή της Κασπίας θάλασσας. Οι Αρβανίτες δεν έχουν σχέση με αυτούς. Οι Αλβανοί ήρθαν κάποια στιγμή από εκεί στα Βαλκάνια και "έκλεψαν" την αρβανίτικη γλώσσα. Εδώ γίνεται εκτεταμένη χρήση ενός αποσπάσματος των "Γεωγραφικών" του Στράβωνος.
Με τον τρόπο αυτό, γίνεται ένας πολύ βολικός διαχωρισμός των Αρβανιτών από τους Αλβανούς, και ιστορικά αλλά και γλωσσικά.

2. Οι Πελασγοί είναι οι προπάτορες των Ελλήνων. Έτσι, οι Αλβανοί μπορεί να είναι μόνο απόγονοι των βάρβαρων Ιλλυριών. Οι Αρβανίτες εδώ εκλαμβάνονται ως γηγενείς Ηπειρώτες ή απόγονοι των Πελασγών, Μολοσών κλπ που εξαναγκάστηκαν (αγνώστως πως) να χάσουν την ελληνική γλώσσα και να υιοθετήσουν την αρβανίτικη. Εδώ ο ιστοριοδίφης Σαράντος Καργάκος δεν διστάζει να γράψει ότι ίσως αυτή η γλωσσική μεταστροφή να οφείλεται στο πιο εύκολο και εύληπτο ...συντακτικό της αλβανικής γλώσσας! Επίσης, ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι της θεωρίας ότι οι Αρβανίτες ήταν ελληνόφωνοι που αναγκάστηκαν να μιλήσουν αρβανίτικα.
Σε διάφορες πιο λαογραφικές εκδοχές αυτής της υπο-θεωρίας, οι Αρβανίτες ήταν ελληνόφωνοι, αλλά κάποια απροσδιόριστη στιγμή στην τουρκοκρατία τους ετέθη το δίλημμα: ή θα έχαναν τη γλώσσα τους, ή θα έχαναν τη θρησκεία τους. Προτίμησαν το πρώτο....
Εδώ, τα αρβανίτικα παρουσιάζονται ως ένα τέκνο που προήλθε από βιασμό, ως ένα μίασμα, ως μία πληγή που πρέπει να κλείσει, ως μία πράξη εξωτερικού εξαναγκασμού.

3. Μία άλλη θεωρία είναι ότι οι Αλβανοί μιλάνε τα γκέκικα ενώ οι Αρβανίτες τα τόσκικα, ενώ μεταξύ γκέκικων και τόσκικων υπάρχουν τεράστιες διαφορές, σε σημείο μη αμοιβαίας κατανόησής τους. Τα τόσκικα είναι μία αρχαία ελληνική διάλεκτος που πήρε στοιχεία από την γκέκικη, χωρίς όμως να χάσει την ελληνικότητά της.

4. Τα σύγχρονα αλβανικά παρουσιάζονται ως μία γλώσσα που είναι ένα ψηφιδωτό από γειτονικές γλώσσες και ως μια γλώσσα που έχει κλέψει από τα μεσαιωνικά αρβανίτικα. Τα μεσαιωνικά αρβανίτικα αποτελούν τη μετεξέλιξη κάποιων προελληνικών διαλέκτων, με πλήθος αρχαίων -ομηρικών- λέξεων. Οι Αλβανοί παρουσιάζονται ως ένας λαός που αν δεν έχει έρθει από την Κασπία, είναι ένας λαός που υιοθέτησε τα μεσαιωνικά αρβανίτικα και με το πέρας του χρόνου τα μετεξέλιξε βάζοντας μέσα τούρκικες λέξεις. Οι δύο λαοί δεν έχουν καμία σχέση, ούτε εθνική, ούτε γλωσσική. Οι Αλβανοί εμφανίζονται περίπου ως καταχραστές της γλώσσας τους.

5. Οι Αλβανοί ήταν και αυτοί αρχαίας ελληνικής καταγωγής, μετά όμως οι περισσότεροι ασπάστηκαν τον μωαμεθανισμό και σιγά σιγά υιοθέτησαν την αλβανική εθνική ταυτότητα. Τα αρβανίτικα και εδώ εμφανίζονται ως μία αρχαία, ομηρική διάλεκτος της ελληνικής.


Υπάρχουν και άλλες παρόμοιες εκφάνσεις αυτής της θεωρίας, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο απαράδεκτες ιστορικά. Το κύριο γνώρισμα αυτής της θεωρίας είναι ότι εντάσσει τους Αρβανίτες στο ελληνικό εθνικό αφήγημα, τους κάνει να μην αισθάνονται ενοχές  για το ότι δέχτηκαν να ξεχάσουν την ιστορία τους και τη γλώσσα τους, ενώ ταυτόχρονα τους "κουνάει το δάχτυλο" προειδοποιώντας τους ότι όρος της συμφωνίας είναι να διαγράψουν κάθε τι που θυμίζει το παρελθόν τους. Γι'αυτό μάλιστα υπάρχει έτοιμη και η απάντηση: όποιος προσπαθήσει να ασχοληθεί με το παρελθόν των Αρβανιτών, και δεν αποδέχεται κάποια από τις παραπάνω θεωρίες, τότε δεν μπορεί παρά να είναι πράκτορας των Αλβανών ή εθνικός μειοδότης.

Επίλογος:  οι Αρβανίτες είναι Έλληνες. Η ιστορία το έχει αποδείξει. Είναι σαρξ εκ της σαρκός του ελληνικού έθνους, όπως αυτό προέκυψε από την μετεξέλιξη της προεθνικής ρωμαίικης χριστιανικής ταυτότητας που υπήρχε για πολλούς αιώνες στη βυζαντινή και στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Ως Αρβανίτες δεν έχουμε ανάγκη ούτε της προϊστορίας (Πελασγούς, Ιλλυριούς, Μολοσούς κλπ), ούτε κάποιων άλλων που θέλουν να μας υποδείξουν τι είμαστε. Δεν είμαστε ούτε ιθαγενείς, ούτε ανιστόρητοι για να αποδεχτούμε τόσο άκριτα τα όσα γράφουν κάποιοι άλλοι για εμάς... χωρίς εμάς....
Δεν χαρίζουμε την ιστορία μας, ούτε τη διάλεκτό μας. Ούτε στους καλοθελητές συμπατριώτες μας Έλληνες που θα θελήσουν να τα θάψουν, ούτε στους κακοπροαίρετους Αλβανούς που θα θελήσουν να μας επιβάλλουν την αλβανική ταυτότητα, χωρίς να μας ρωτήσουν.
Θεωρούμε τους Αρβανίτες ως αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού έθνους. Θεωρούμε τους Αλβανούς ως ένα γειτονικό έθνος με το οποίο μας συνδέουν πολλά, ακόμη και κοινοί πρόγονοι από τον μεσαίωνα και μετά. Όμως, η εθνική ταυτότητα είναι κάτι πιο ευρύ, κάτι πιο βαθύ, είναι κυρίως αυτο-ένταξη και αυτο-προσδιορισμός.
Δεν γινόμαστε περισσότερο Έλληνες απαρνούμενοι το παρελθόν μας και παραβλέποντας την ιστορική πραγματικότητα. Δεν γινόμαστε λιγότερο Έλληνες όμως αν δεν δεχόμαστε αυτές τις έτοιμες θεωρίες που βιάζουν κάθε έννοια της λογικής.

Δημήτρης Δαλάτσης
7.11.2015



16 σχόλια:

  1. πρόσφατα , ξαφνικά βρήκα το Ιστολόγιο που με αφορά ,χάρηκα ,γιατί με ενδιαφέρει άμεσα , προσπαθώ χρόνια να συγκεντρώσω στοιχεία για τους προγόνους μου , δυστυχώς δεν μπόρεσα να φθάσω πολύ πίσω , στην οικογένεια μου έχω στοιχεία μέχρι τον προπαππού μου ,εχω επισκεφθεί το Ζαλούφι , την Μάνδριτσα ( που βρίσκεται στην Βουλγαρία)διαβάζω όλα τα κείμενα και τα σχόλια σας που τα βρίσκω σημαντικά και ενδιαφέρονατα το χωριό μου είναι το Ν.Χειμώνιο,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αν μπορούσα να βοηθήσω θα το έκανα πολύ ευχαρίστως

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι Αλβανοί δεν προέρχονται από τον Καύκασο. Είναι άλλοι οι Αλβανοί του Καυκάσου (σήμερα λέγονται Ούντι) και άλλοι οι Αλβανοί της βαλκανικής Αλβανίας. Επίσης, είναι ψέμα ότι οι Τούρκοι έφεραν τους Αλβανούς στα Βαλκάνια, αφού πρώτων υπάρχουν μαρτυρίες καταγεγραμμένες σε βενετικά αρχεία του 12ου αιώνα ότι μαρτυρείται αλβανική παρουσία απέναντι από την Κέρκυρα, και δεύτερον οι Αλβανοί πολέμησαν με σθένος εναντίον των Οθωμανών, πριν εξισλαμιστούν.

    Σύμφωνα με την παράδοση, την οποία διασώζουν οι Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς και Ιουστίνος, η παρακαυκάσια Αλβανία είναι δημιούργημα των Αλβανών, κατοίκων της ιταλικής πόλεως Άλβα, οι οποίοι μετανάστευσαν με αρχηγό τον Ηρακλή. Οι επίμαχες λοιπόν λέξεις σχετίζονται με την ελληνική γλώσσα καθώς και με τη λατινική, συνάμα δε με τον απώτερο Ελληνισμό, αφού η ίδρυση της απόμακρης Αλβανίας του Καυκάσου ανάγεται στον κύκλο των άθλων του Ηρακλή (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, 1927, τ. 3ος, 403γ-406β).

    Λαοί με το όνομα Αλβανία υπήρχαν στην Κρήτη, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη της Ευρώπης. Σύμφωνα λοιπόν με τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις οι Αλβανοί του Καυκάσου ήταν μετανάστες από τους Αλβανούς του Λατίου, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Ηρακλής, όπως υποστηρίζουν οι Κουπιτώρης, Θωμόπουλος και άλλοι (αν και ορισμένοι από αυτούς επιμένουν να ομιλούν περί ελληνικής καταγωγής των Αλβανών λόγω ομοιότητας πολλών αλβανικών λέξεων με αρχαίες ελληνικές και λόγω της Πελασγικής και άρα ελληνικής όπως λένε καταγωγής των Ιλλυριών).

    Για τους Αλβανούς του Λατίου (οι οποίοι αποίκησαν τον Καύκασο και όχι το αντίθετο) αναφέρεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, στο Βιβλίο 8, κεφ. 25, όπου αναφέρεται σε παλαιό πόλεμο Ρωμαίων-Αλβανών επί βασιλείας στην Ρώμη του Οστιλίου Τύλλου, ενώ στον ίδιο πόλεμο αναφέρεται ο Πολύαινος στα Στρατηγήματα, Βιβλίο 8, κεφ. 5.

    Σύμφωνα επίσης με τον Τάκιτο, Πελασγοί από την Θεσσαλία μετανάστευσαν στον Καύκασο μετά που εκστράτευσαν με τον Ιάσονα στους Κόλχους και την Ιβηρία και Αλβανία, φτάνοντας μέχρι την Κασπία. (Tacit, annal, 6/34)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχει αποδειχθεί ότι η αλβανική γλώσσα είναι ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα, ανήκει σε έναν διακριτό/ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών και δεν σχετίζεται με τις λεσγικές γλώσσες και διαλέκτους των Αλβανών του Καυκάσου:

      «Η αλβανική γλώσσα απότελεί την μόνη επιβιώσα διάλεκτο του θρακο-ιλλυρικού κλάδου των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών. Φαίνεται να επιβεβαιώνει τη θέση των Αλβανών ότι είναι οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της βαλκανικής χερσονήσου.» (One Europe, many nations: a historical dictionary of European national groups, By James Minahan, History, 2000, Page 29)

      Το δέντρο των ινδο-ευρωπαϊκών γλωσσών δημιουργήθηκε το 1974 από το Ινστιτούτο Γλωσσών στη Σουηδία και δημοσιεύτηκε το 1975:

      «Η αλβανική γλώσσα πληρεί τις προϋποθέσεις - Η αλβανική γλώσσα είναι το πιο παλιό ινδο-ευρωπαϊκό ιδίωμα.» (WEBSTER’S NEW TWENTIETH CENTURY DICTIONARY, Unabridged Second Edition, De Luxe Color, William Collins and World Publishing Co., Inc., 1975, ISBN: 0-539-048523-3)

      Αξίζει να πούμε εδώ ότι οι Αλβανοί πήγαν στον Καύκασο και όχι το αντίθετο - «Βαρβάρων τε αυ Θράκας και Παίονας και Ιλλυριούς και Αγριάνας τους ευρωστοτάτους τε των κατά την Ευρώπη και μαχιμωτάτους προς τα της Ασίας γένη αντιτάξεσθαι.» (Αρριανός Ζ’, 5)

      Όταν ο θρυλικός στρατηλάτης (ο Μέγας Αλέξανδρος) πέρασε το μεγάλο φαράγγι του ορεινού όγκου που χωρίζει την Ασία και που αποτελεί τον μοναδικό διάδρομο εισόδου στην αχανή ανατολική Ασία – γι’ αυτό και “πύλη του Καυκάσου” ονομάζεται – τοποθέτησε εκεί ισχυρή φρουρά.

      «Ούτω δη τα της Ασίας ώδε έχει προς του Ταύρου και του Καυκάσου τέμνεσθαι απ’ ανέμου ζεφύρου ως επ’ απηλιώτην…» (Αρριανός Ε’, 25, 5)

      «Όταν έφτασε η άνοιξη, ο Αλέξανδρος προχώρησε προς την Ινδία, αφήνοντας πίσω τον Αμύντα με 3.500 ιππείς και 10.000 πεζούς.» (Αρριανός Δ’, 22, 4)

      Αυτή η οπισθοφυλακή χωρίστηκε σε φυλές και κάθε φυλή ανέλαβε τη φύλαξη ενός συγκεκριμένου χώρου. Ο Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος, σημειώνει: «Ίνα γίνηται σύνορον Φασιανής, ο ποταμός Ιέραξ, ήτοι ο Φάσις, και τα μεν αριστερά μέρη τα προ Ιλλυρίαν, κατέχωσιν οι Ίβηρες.» (P.G.T. 113, Περί Ιβήρων)

      Εκεί, γύρω από αυτόν τον ποταμό, αυτή η επαρχία ακόμη και σήμερα ονομάζεται “Αλβανικές Πύλες”. «Επί δ’ αυτοίς Κάσπιοι άνδρες. Αλβανοί τ’ επί τήσιν Αρήιοι. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί πολεμικοί και ποιμενικοί…ω Κυκλώπειος φησίν, ο βίος τουτέστιν ευδαίμων και άπονος.» (Διονύσιος “Οικουμένης Περιήγησις”, σελ. 180, στίχος 73)

      Την αξία αυτών των ακριτών συνοριοφυλάκων αντελήφθη και ο στρατηγός Στηλίχων (415 μ.Χ.), ο οποίος ενίσχυσε αυτές τις φρουρές με αρκετούς Ιλλυριούς από την Αλβανία και εκχριστιανισθέντες Γότθους, για να τον μιμηθεί αργότερα ο Βελισσάριος.

      Διαγραφή
    2. Οι Αλβανοί είναι αυτόχθονες στα δυτικά Βαλκάνια, και είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών, χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε τις κατά καιρούς διάφορες επιμιξίες τους με Θράκες (Δάκες, Μυσούς, Βέσσους, Φρύγες/Βρύγες, Παίονες, Τριβαλλούς), ενδεχομένως με Κέλτες (Σκορδίσκους), με Ρωμαίους, κ.α. Ο βασικός ωστόσο κορμός/πυρήνας των προγόνων των Αλβανών ήταν οι Ιλλυριοί.

      «Αλβανία. Πολλές φυλές έχουν εμφανιστεί και έχουν έρθει στην Ευρώπη. Αρκετές φορές ορδές από την ανατολή την έχουν σαρώσει σε διάφορες στιγμές και εξαφανίστηκαν στο διάβα της ιστορίας. Αλλά από τους λίγους αυθεντικούς κατοίκους της Ευρώπης, τους πραγματικούς Ευρωπαίους, ακόμα παραμένουν οι Αλβανοί, οι οποίοι κατοικούν σε ένα ορεινό τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου. Οι Αλβανοί είναι οι απευθείας απόγονοι των Ιλλυριών οι οποίοι ζούσαν στα νότια της Ευρώπης από την απαρχή της ιστορίας.» (The Resurrected Nations: Short Histories of the Peoples Freed by The Great War and Statements of Their National Claims, By Isaac Don Levine States, Small –1919, page 66)

      «…η άποψη της πλειοψηφίας των επιστημόνων είναι ότι οι Αλβανοί - και η αλβανική γλώσσα – είναι οι πλησιέστεροι σήμερα απόγονοι των Ιλλυριών, των Πελασγών…Αυτό μας κάνει περισσότερο σαφές το γιατί αυτός ο αρχαίος λαός έχει προσκολληθεί τόσο επίμονα στην αρχαία του γλώσσα και κουλτούρα…παρόλο που η γη τους κατακτήθηκε επανηλειμμένα από τους Έλληνες και τους Ρωμαίους και τους Σλάβους και τους Τούρκους και παρόλο που επανηλειμμένα χρησιμοποίησαν αυτές τις επιβεβλημένες από τις καταστάσεις γλώσσες, οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Αλβανοί, έχουν επίμονα και θριαμβευτικά διατηρήσει τη μητρική τους γλώσσα, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους, και την αρχαία ιλλυρική και πελασγική τους ταυτότητα.» (The Albanians, an Ethnic History from Prehistoric Times to the Present – Edwin E. JACQUES, McFarland 2010)

      Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στο Εγχειρίδιον της Γενικής Ιστορίας του, στο οποίο λέει: «Τα Ιλλυρικά έθνη, προϊόντος του χρόνου, εν μέρει μεν ηφανίσθησαν μετά εθνών ετέρας καταγωγής, Μόνοι δε οι Αλβανοί θεωρούνται υπό των πλείστων νεωτέρων ερευνητών γνήσιον της φυλής εκείνης λείψανον, ως εκ της παραθέσεως της γλώσσης αυτών μετά των περισωθεισών από της αρχαίας Ιλλυρικής λέξεων.» (τομ. Α, σελ. 96)

      «Ο εθνικά αλβανικός πληθυσμός έλκει τις ρίζες του στις προελληνικές ιλλυρικές φυλές, των οποίων το παρόν έχει καταγραφεί στα Βαλκάνια τουλάχιστον από τη 2η χιλιετία π.Χ.» (Eastern Europe: an introduction to the people, lands, and culture, Richard C.Frucht, 2005, page 698)

      Διαγραφή
  4. Διαβαστε το βιβλιο του Σ. Κασελιμη...Αρβανιτες...εχει τεκμηριωμενα στοιχεια για μας τους Αρβανιτες....
    http://www.biblionet.gr/book/172610/Κασελίμης,_Σπύρος/Αρβανίτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ

    Βενετία εχει πολλά μνημεία τα οποία έχουν μεγάλη ιστορική αξία για πολλά έθνη. Φυσικά, για τους Έλληνες, τα μνημεία που σχετίζονται με την ίδρυση και δραστηριότητα της Ελληνικής κοινότητας (Scuola e Nazione Greca η απλούστερα Scuola dei Greci) έχουν πολύ μεγάλη αξία . Τέτοια μνημεία είναι φυσικά ο Αγιος Γεώργιος των Ελλήνων, αλλά και τα κτήρια που σχετίζονται με την ίδρυση και λειτουργία της κοινότητας εκείνης το 1494.

    Οι Μπούιοι/Αρβανίτες ήταν απ’ τα ιδρυτικά μέλη της κοινότητας εκείνης κι ο πολυπληθέστερος πληθυσμός της, στην αρχή τουλάχιστον. Θα βρείς τα ονόματα των Μπούιων/Αρβανιτών ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη αυτής της κοινότητας τον Νοέμβριο του 1494, όπως θα τους βρείς, λίγο αργότερα, να υπογράφουν και την αίτηση για την ανέγερση του Ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.

    Η Ελληνική κοινότητα δεν ήταν όμως η μόνη “εθνική” κοινότητα στην Βενετία. Υπήρχαν κι άλλες “εθνικές’ κοινότητες σ’ εκείνη την πόλη. Σε μικρή λοιπόν απόσταση απ’ τα κτήρια που στέγαζαν την Ελληνική Κοινότητα της Βενετίας βρίσκεται ένα άλλο κτήριο-μνημείο. Είναι το κτήριο που είναι γνωστό με την ονομασία “Scuola di Santa Maria degli Albanesi”. Το κτήριο αυτό στέγαζε τα χρόνια εκείνα την Αλβανική Κοινότητα της Βενετίας, την “εθνική” κοινότητα των Αλβανών της Βενετίας οι οποιοι προερχονταν από τους πολεμιστες του Καστριωτη που κατεφυγαν εκει .

    Η Αλβανική Κοινότητα της Βενετίας ήταν αρχαιότερη απ’ την αντίστοιχη Ελληνική, ιδρύθηκε το 1447.
    Την εποχή κατά την οποία οι πρώτοι Μπούιοι/Αρβανίτες αποβιβάσθηκαν στην Βενετία, στα τέλη του 15ου αιώνα, η Αλβανική Κοινότητα λειτουργούσε ήδη.

    Σε εκείνο τον μακρινό τόπο οι Μπούιοι/Αρβανίτες, χωρίς κανέναν καταναγκασμό, επέλεξαν, τελείως ανεπηρέαστοι, να “συνταχθούν” με τους υπόλοιπους Ελληνες ηδη από τον 15ο αιωνα ,και όχι με τους Αλβανούς της Βενετιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νιώθω απόλυτη ευτυχία που βρήκα αυτή την απάντηση... Το πρόβλημα του ορισμού του έθνους με βασανίζει πραγματικά - κυρίως απο όταν μετακόμισα στο εξωτερικό- γιατι όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους απο άλλα έθνη κάποια στιγμή αναρωτιέσαι, τί ειναι αυτό που με κάνει Έλληνα, Ιταλό κλπ; Ψάχνωντάς αυτές τις απαντήσεις, ήρθα αντιμέτωπος με την προφανέστατη αντίθεση που υπάρχει στο συλλογισμό, όπως ακριβώς την αναπτύξατε παραπάνω μιλώντας για συνέχεια, για γλώσσα κλπ κλπ. Παράλληλα, όλες οι εξηγήσεις που μπορεί κανεις να βρεί να κυκλοφορούν είναι απο αδύναμες ως γελοίες. Πρώτη φορά εδω περα διάβασα κάτι που βγάζει νόημα, που δε παραβιάζει τους κανόνες τις λογικής και δεν εφευρίσκει ιστορίες για να καλύψει τα κενά. Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η ελληνική προπαγάνδα επικεντρώνεται κυρίως στο ότι:

    • Οι Αρβανίτες δεν έχουν κοινή καταγωγή με τους Αλβανούς,
    • τα αρβανίτικα είναι μία ελληνική διάλεκτος και δέν σχετίζονται με τα αλβανικά,
    • υπήρχε παντοτινή διγλωσσία του αρβανίτικου πληθυσμού.
    • 'Αρβανίτες' ονομάζονταν οι μισθοφόροι πολεμιστές στα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά βασίλεια και δεν ήταν κάποια εθνική/φυλετική ομάδα

    Ας δούμε κάποιες αλήθειες.

    Από το «Λεξικό Εθνών-Εθνοτήτων-Λαών» του Γιόζεφ Βολφ, παραθέτουμε τα παρακάτω:

    «Αρβανίτες ή Αλβανοί: Λαός που διαμορφώθηκε στο χώρο της σημερινής Αλβανίας τους πρώτους μ.Χ. αιώνες. Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (πέθανε το 160-168 μ.Χ.) αναφέρει μια φυλή στην Ιλλυρία με το όνομα Άλβανες, που ζούσε στο χώρο μεταξύ Δυρραχίου και Δίβρης. Είναι φανερό ότι πρόκειται για ένωση πατριών που συγκροτήθηκε για αυτοάμυνα. Αυτή η ένωση ενισχύεται πολύ την εποχή των μεγάλων βαρβαρικών επιδρομών του 4ου-7ου μ.Χ. αιώνα. Τότε, στην περιοχή θα εισβάλουν σλαβικά φύλα που θα καταστρέψουν τις πόλεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων αυτών των πόλεων καταφεύγει στα βουνά και πυκνώνει τις γραμμές των Αλβανών, οι οποίοι φυσικά αντιστέκονται και αποκρούουν τους Σλάβους. Στις αρχικές ιλλυρικές πατριές, που συγκρότησαν τους Αλβανούς ή Αρβανίτες, προστέθηκαν τώρα και στοιχεία των παραλίων, ελληνικά, ρωμαϊκά κ.λπ. Οι Αλβανοί ή Αρβανίτες ενισχύονται ακόμα περισσότερο στην περίοδο της βουλγαρικής επέκτασης. Είναι καθαρά ποιμενικές πατριές, που κρατούν το όπλο στο χέρι. Οι Βυζαντινοί θα τους χρησιμοποιήσουν ως κλεισουράρηδες, φύλακες στα ορεινά μέρη. Θα ξεχωρίσουν τρεις διαφορετικές ομάδες: Οι Γκέγκηδες, οι Τσάμηδες και οι Τόσκηδες, με μια μικρότερη υποδιαίρεση, τους Λιάπηδες. Δε συγκρότησαν έθνος, παρόλο που είχαν βρεθεί από νωρίς μπροστά σε κοινό εχθρό. Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας, οι αρβανίτικες πατριές χρησιμοποιούνται ως στρατός στα φεουδαρχικά κρατίδια που συγκροτήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Τον 14ο αιώνα οι ένοπλοι αυτοί Αρβανίτες που είχαν εγκατασταθεί σʼ όλη την οροσειρά της Πίνδου εξεγείρονται, ανατρέπουν την εξουσία στην Ήπειρο και δημιουργούν τρία κρατίδια: των Μπουαίων με κέντρο το Αγγελόκαστρο, των Λιοσαίων με κέντρο την Άρτα και του Κάρολου Τόπια, που καταλάμβανε τη Β. Ήπειρο και μέρος της Αλβανίας Με τη διάλυση αυτών των κρατιδίων οι πολεμικές πατριές των Αρβανιτών σκορπούν ως μισθοφόροι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: στην Αττική και Βοιωτία ως μισθοφόροι των Ατσαγιόλι και στην Πελοπόννησο ως μισθοφόροι των Παλαιολόγων. Οι Τούρκοι θα τους βρουν απλωμένους σʼ όλη την Ελλάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    2. ...Οι Τούρκοι θα εξισλαμίσουν το βασικό όγκο των αρβανίτικων φατριών, που κατοικούσαν πέρα από τα όρια της σημερινής Ελλάδας και θα τους χρησιμοποιήσουν ως στήριγμα της εξουσίας τους. Οι Αρβανίτες που βρέθηκαν σκορπισμένοι, ως μισθοφόροι θα μείνουν κατά το πλείστο χριστιανοί και γιʼ αυτό θα πολεμούν τους Τούρκους. Αυτοί οι Αρβανίτες θα συγχωνευτούν τελικά με το Νεοελληνικό έθνος. Αντίθετα, οι εξισλαμισμένοι θα συγκροτήσουν το έθνος των Αλβανών, που ζει στην Αλβανία. Οι Αλβανοί όμως ονομάζουν τον εαυτό τους Σκιπετάρ. Ως μισθοφόροι, οι Αρβανίτες βρίσκονται σκορπισμένοι στα πέρατα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι χριστιανοί Αρβανίτες θα είναι οι βασικοί μισθοφόροι της Βενετίας και θα δράσουν σʼ όλη τη διάρκεια των τουρκοβενετικών πολέμων. Μεγάλος αριθμός Αρβανιτών μισθοφόρων θα εγκατασταθούν στο βασίλειο της Νεάπολης, όπου θα παραμείνουν Και μετά την κατάλυση. Απόγονοί τους ζουν σήμερα σκορπισμένοι στη Ν. Ιταλία. Μεγάλος όγκος Αρβανιτών θα κατέβει στον ελλαδικό χώρο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο το 1770, την εποχή των Ορλωφικών. Για μια περίοδο θα κυριαρχήσουν στην Πελοπόννησο, ενώ θα εξαναγκάσουν σε φυγή το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου. Έγιναν πραγματική συμφορά. Οι ίδιοι οι Τούρκοι θα τους καταδιώξουν. Σε συνεργασία με τις κλέφτικες ομάδες της Πελοποννήσου οι Τούρκοι θα τους εξοντώσουν. Μαζί με τις ένοπλες πατριές είχαν κατέβει στην Πελοπόννησο και πολλοί ποιμένες. Με το διωγμό, οι περισσότεροι θα φύγουν για να εγκατασταθούν στα νησιά (Κυκλάδες, Σάμο κ.λπ.), ενώ ένα μεγάλο μέρος θα επιστρέψει στην Αλβανία, μετά από περίπου 10 χρόνια παραμονής στην Πελοπόννησο. Αρβανίτες θα εγκατασταθούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, τόσο ως μισθοφόροι των Βενετών, όσο και ως μισθοφόροι των Τούρκων. Οι χριστιανοί Αρβανίτες, που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο πριν από την Τουρκοκρατία, θα πολεμήσουν τους Τούρκους και στη συνέχεια, μέσα από κοινούς με τον ελληνικό πληθυσμό αγώνες κατά των Τούρκων, θα συγχωνευτούν με τους Έλληνες. Οι Αρβανίτες θα αφομοιωθούν από το νεοελληνικό έθνος. Η γλώσσα των Αρβανιτών γενικά ήταν φτωχή και οι Αρβανίτες υποχρεώθηκαν να χρησιμοποιούν πολλές ελληνικές λέξεις. Σιγά σιγά η γλώσσα τους χάνεται. Η αρβανίτικη γλώσσα δε χάθηκε εντελώς μόνο στις περιοχές, όπου οι Αρβανίτες έμειναν ως αποκλειστική-κλειστή κοινωνία(Αττική και Βοιωτία και κατά κάποιο τρόπο η Κορινθία). Όταν η κλειστή κοινωνία τους θα σπάσει (από τα μέσα του 18ου αιώνα και έπειτα) η αρβανίτικη γλώσσα θα αρχίσει να υποχωρεί. Εξακολουθεί να αντιστέκεται όμως, στα ορεινά χωριά της Βοιωτίας-Αττικής.» (Γιοχάνες Βολφ, "ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΘΝΩΝ, ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΛΑΩΝ," «ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ», Αθήνα 1994)

      Διαγραφή
    3. Οι Αρβανίτες στην καταγωγή τους ήταν Αλβανοί που ήρθαν σε επιμιξία με τους Έλληνες που συνάντησαν στις περιοχές όπου μετανάστευσαν και εγκαταστάθηκαν, και εξελληνίστηκαν. Πολιτισμικά, κοινωνικά και εθνικά αφομοιώθηκαν πλήρως, είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε ΌΧΙ, και σταδιακά απέκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση. Γι' αυτό τον λόγο, αν και έχουν αλβανικές ρίζες, δεν μπορούμε να τους θεωρήσουμε ή να τους ονομάσουμε ως αλβανική εθνική μειονότητα, εφόσο και οι ίδιοι δεν αισθάνονται μειονότητα αλλά Έλληνες, και μάλιστα φανατικοί Έλληνες οι περισσότεροι. Είναι λοιπόν μια ιδιαίτερη εθνοπολιτισμική ομάδα και όχι εθνική μειονότητα. Η ιστορία όμως είναι ιστορία, και εγώ εδώ θα περιοριστώ σε μερικά ιστορικά στοιχεία σχετικά με την καταγωγή των Αρβανιτών, τουλάχιστον εκείνων που πρωτοήρθαν στα ελληνικά εδάφη τον 13ο-14ο αιώνα μ.Χ. προτού αναμειχθούν φυλετικά με τους υπόλοιπους Έλληνες. Και αυτό έχει τη σημασία του, επειδή υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που εξαλβανίστηκαν και υιοθέτησαν την αρβανίτικη γλώσσα/διάλεκτο (π.χ. οι Αρβανίτες της Άνδρου), λόγω της γειτωνίας των χωριών και των περιοχών τους με γνήσια αρβανίτικα χωριά, αλλά και ηθελημένα σε πολλές περιπτώσεις έτσι ώστε να θεωρούνται και αυτοί ως Αρβανίτες επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να αποφεύγουν έτσι τις συγκρούσεις με τους μουσουλμάνους Αρβανίτες, την καταπίεση κ.α.

      Υπάρχουν αυτοκρατορικά διατάγματα, αναφορές και ιστορικά κείμενα, ακόμα και παλιά σχολικά βιβλία στα οποια οι Αρβανίτες χαρακτηρίζονται "Αλβανοί". Οι μεσαιωνικές ελληνικές - και όχι μόνο - πηγές περιγράφουν τους πληθυσμούς αυτούς ως Αλβανούς (συνήθως οι λόγιοι) και Αρβανίτες (ή Αλβανίτες), ενώ σε άλλες γλώσσες αποκαλούνταν ως Arbanenses (και Albanenses), Arbanaski, Αρμπερόρ, κ.α. Οι ονομασίες αυτές αφορούν ταυτόχρονα χριστιανικούς και μουσουλμανικούς αλβανόφωνους πληθυσμούς.

      Διαγραφή
    4. Η πρώτη γνωστή κάθοδος των Αλβανών άρχισε το 1354 μ.Χ. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός γράφει ότι μετά από κάποια φυσική καταστροφή (ξηρασία) που συνέβη στις αλβανικές περιοχές, κατέβηκαν προς τα κάτω (προς τις νοτιότερες περιοχές, τα αβασίλευτα γένη των Αλβανών με τις οικογένειες τους: «Διατριβόντα δε εν Θετταλία βασιλέα, οι τα ορεινά της Θεσσαλίας Αλβανοί αβασίλευτοι Μαλακάσιοι, Μπούιοι και Μεσαρίται από των φυλάρχων προσαγορενόμενοι, περί δισχιλίους και μυρίους όντες, προσεκύνησαν ελθόντες και υπέσχοντο δουλεύσειν...»

      Ο Άγγελος Έμμος, Βενετός κυβερνήτης της Πελοποννήσου κατά τα έτη 1703-1706, χαρακτηρίζει τους Αρβανίτες: «γένος άθλιον, περιορισθέν μετά των οικογενειών αυτών εις τα κρησφύγετα των όρεων, εν πενιχραίς καλύβαις, αποζών εκ των προιόντων των ποιμνίων, ων αυτοί σχεδόν αποκλειστικώς εισίν οι επιμεληταί.» Ο δε διάδοχος του Φραγκίσκος Γριμάνης (1706-1709), επιεικέστερος, αυτά λέει για την Πελοπόννησο γενικά αλλά και για τους Αρβανίτες ειδικότερα προς τη Γερουσία του: «Η Πελοπόννησος κατοικείται υπό Ελλήνων και Αλβανών, τούτων οι Έλληνες, πολυπληθέστεροι, οικούσι τας πόλεις και καταγίνονται εις το εμπόριον και τη ναυτιλίαν, οι δε Αλβανοί οίτινες τοσούτον έχουσι συγχωνευθή μετά των Ελλήνων, ώστε δεν θεωρούνται αποτελούντες ίδιαν φυλήν αλλ’απλώς διάφοροι τάξιν, είσιν ολιγώτερον εύποροι και πεπολιτισμένοι, διάγοντες βίον πλάνητα και νομαδικόν και διαιτώμενοι το μεν θέρος εις τα όρη της Αρκαδίας, τον δε χειμώνα εις την Ηλίδα και την Αργολίδα και τα παράλια του Φαναρίου (Ερμιονίδα,Τροιζήνα και Επιδαυρίαν).»

      Ευφυώς λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Παπαρρήγοπουλος, ο επονομάζομενος και εθνικός ιστορικός συγγραφέας, αντιπαρέρχεται τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις γύρω από το θέμα των Αρβανιτών και της καταγωγής τους και λέει ξεκάθαρα τη γνώμη του. Αναφερόμενος λόγου χάρη στη καταγωγή των Σουλιωτών τονίζει: «Ήταν κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών και εις των επιφανεστέρων γόνων του συνοικεσίου των δυο φυλών του από της 14ης εκατονταετηρίδος αρξαμένου μέχρι της σήμερον. Η Αλβανική εκράτυνε το μάχιμον της ελληνικής πνεύμα, η δε Ελληνική ενεφύσησεν εις την Αλβανικήν, τα ευγενέστερα αισθήματα της φιλομαθείας και της ευνομίας. Τα δύο κάλλιστα προϊόντα του συνδυασμού τούτου υπήρξαν οι Σουλιώται επί της Στερεάς, οι Υδραίοι και οι Σπετσιώται κατά θάλασσαν.» (Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», έκδ. 7η μετά προσθηκών, σημειώσεων και βελτιώσεων υπό Νίκου Α. Βέη, εκδόσεις «Σεφερλής», Αθήναι 1955, Τόμος Ε΄ σελ. 441)

      Διαγραφή
    5. Ο αυτοκράτορας Μανουήλ Παλαιολόγος, στον επιτάφιο προς τον αυτάδελφό του Θεόδωρο Παλαιολόγο, μας δίνει αξιοπρόσεκτες πληροφορίες για την μετοίκηση χιλιάδων Αλβανών στην Πελοπόννησο, τους οποίους αποκαλεί ‘Ιλλυριούς’, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους και τα ζώα τους όπως χαρακτηρηστικά λέει: «Αλλά και Ιλλυριοί, περίπου μία μυριάδα, αθρόοι μετοίκησαν με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα τους…» (Λάμπρου: «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά», τ. Β, σ. 41–42)

      Στον σατυρικό διάλογο ‘Ταξίδι στον Άδη’ (Επιδημία Μάζαρι εν Άδου) του βυζαντινού Μάξιμου Μάζαρι, ο συγγραφέας περιγράφει τις επτά γλωσσικές–πολιτισμικές κοινότητες που κατοικούν από κοινού (οικεί αναμίξ γένη) το 1415 στην Πελοπόννησο: Λακεδαίμονες (Μανιάτες), Ιταλοί, Πελοποννήσιοι (Μοραΐτες), Σθλαβίνοι, (Σλάβοι) Ιλλυριοί (Αρβανίτες), Αιγύπτιοι (Τσιγγάνοι) και Ιουδαίοι (Εβραίοι). (D. Α. Zakythinos, Le Despotat grec de Morée, II Athènes 1953, σελ. 1.)

      Ο Φραντζής γράφει: «Τω αυτώ δε φθινοπώρω του s&ηβ έτους (6962 ήτοι 1454 μ.Χ.) δηλονότι επανεστάτησαν οι της Πελοποννήσου Αλβανίται κατά των Δεσποτών και των Αυθεντών αυτών». Ο Κριτόβουλος γράφει: «Οι γαρ της Πελοποννήσου Δεσπόται, της Βυζαντίδος αλούσης, ευθύς νεωτερισάντων των εν Πελοποννήσω Ιλλυριών και επαναστάντων αυτοίς…» (Κριτοβούλου, Ιστορία των πράξεων του Μωάμεθ, Β’-Γ’, 1)

      Η αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας, οι ενδοβυζαντινές συγκρούσεις και οι καταστροφικές επιδρομές των Αλβανών και των Καταλανών κάνουν το Marino Sanudo Torcello (1325) να περιγράφει την κατάσταση ως αξιοθρήνητη σε μία Θεσσαλία ερημωμένη και κατεστραμμένη: “Deusmisit hanc pestem patriae Blachiae supradictae, quia ipsa miserat quodam genus, Albanensium gentisnomine, in tanta quantitate numerosa: quae gens omnia quae errant extra castra penitusdestruxerunt”

      Albanensium λοιπόν.

      Διαγραφή
    6. Οι Καταλάνοι και οι Φράγκοι, που υποδέχτηκαν τότε στα εδάφη της κεντρικής Ελλάδος τους Αρβανίτες, δεν τους καταγράφουν ως «δίγλωσσους Έλληνες», αλλά ως «Αρβανίτες» (για την ακρίβεια ως «Αλβανούς»), στα «κατάστιχα» δε των απογραφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που συντάχτηκαν το 1460 μ.Χ., αλλά και μέχρι τον 16ο αιώνα, οι κάτοικοι π.χ. της ανατολικής Λοκρίδας, αναφέρονται ως «Αρναούτ». Ειδικά δε για το χωριό Μαρτίνο, ο συντάκτης του βιβλίου «Η στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι», που πέρασε απ΄ την περιοχή το 1856, αναφέρει, ότι οι γυναίκες του χωριού, που συνάντησε στο «παλιο-πούσ», μαζί με τα άλλα μέλη του αποσπάσματος στο οποίο συμμετείχε, 400 χρόνια μετά την κάθοδο των υποτιθέμενων «δίγλωσσων-Ελλήνων», δεν ήξεραν τη λέξη «νερό» και ότι για να συνεννοηθούν τελικά μαζί τους, χρησιμοποίησαν...μεταφραστή. Ο ίδιος δε μας λέγει, ότι το Μαρτίνο έχασε την έδρα του Δήμου Λαρύμνης από τον Προσκυνά, γιατί οι κάτοικοί του δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Μόλις δε πρόσφατα, στη δεκαετία του ‘70, στο Λούτσι, του οποίου οι κάτοικοι κατάγονται από το Μαρτίνο, πέθανε η τελευταία γυναίκα, που δεν ήξερε καθόλου ελληνικά. Επομένως;

      Τί ήταν το Άρβανό ή Άρβανα; Άρβανα ονομαζόταν περιοχές που κατοικούνταν από Αλβανούς και αλβανόφωνους πληθυσμούς. Υπήρχαν τα Άρβανα στην κεντρική Αλβανία, υπήρχαν τα Άρβανα (στα αλβανικά 'Αρμπερία') στην περιοχή μετά την αριστερή όχθη του ποταμού Vjosë (Αωού) και νότια της Αυλώνας, μέχρι τα βόρεια και δυτικά του Δελβίνου, η σημερινή δηλαδή Labëria (άρα μάλλον σιγά-σιγά το Arbëria έγινε Labëria) ή Λιαπουριά στα ελληνικά. Την Λιαπουριά ο Παναγιώτης Αραβαντινός την αναφέρει στο έργο του ‘Χρονογραφία της Ηπείρου’ ως ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπρι’, ενώ ο Ψαλίδας την ονομάζει ‘Άρβανον’ και ‘Άρμπηρι’. Υπήρχε όμως και το Πριγκηπάτο των Άρμπερ (Principata e Arbërit) στα βόρεια της Αλβανίας, με πρωτεύουσα την Nderfandina (κατά πάσα πιθανότητα ήταν άλλο όνομα της πόλης Κρούγια/Krujë), υπήρχαν τα Άρβανα Μαζαρακαίων στην Τσαμουριά (Θεσπρωτία), εξ' ου και το τσάμικο χωριό Mazrrek (Μαζαράκι), κ.τλ.

      Η Γεωγραφία νεωτερική είναι έργο των Δανιήλ Φιλιππίδη και Γρηγόριου Κωνσταντά, γραμμένο στη δημοτική, που εκδόθηκε στη Βιέννη το 1791. Είναι περιηγητικό έργο που επικεντρώνεται σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα των περιοχών που περιγράφονται, και κατακρίνει την κοινωνική ανισότητα. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στις σελίδες 246-248 διαβάζουμε… για μια ευρύτατη αρχαία Μακεδονία που περιελάμβανε στα εδάφη της και την «Αρβανιτιά» (Αλβανία) και συνόρευε στο βορρά με Δαλματία και Βοσνία (μάλλον υπονοούσαν την ρωμαϊκή Επαρχία Μακεδονίας) της οποίας οι πρώτοι (αρχαίοι) κάτοικοι «ήταν εκείνοι που ήταν και της Ελλάδος», των οποίων η θρησκεία «ήταν αυτή με τα λοιπά έθνη της Ελλάδος» και «είχε κάθε άδικο λοιπόν ο Δημοσθένης να λέγη τους Μακεδόνας βαρβάρους. Μάλιστα τότε αυτό το επώνυμο άρμοζε περισσότερο εις τους Αθηναίους παρά εις τους Μακεδόνας.»

      Διαγραφή
  8. Έλληνες ήταν από όταν εμφανίστηκαν στην ιστορία .

    Υπήρχε διαχωρισμός Αρβανιτου και Σκιπεταρι πολύ πριν την ίδρυση τόσο του αλβανικού όσο και του ελλαδικού κράτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή