Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Βασιλική Λαμπρίδου-Φωτάκη, η «κυρά των Μαρασίων», η αγέρωχη Αρβανίτισα από το Μεγάλο Ζαλούφι



Η προτομή της κυράς των Μαρασίων
 Η «Κυρά των Μαρασίων» Βασιλική Λαμπρίδου – Φωτάκη, γεννήθηκε στο Μεγάλο Ζαλούφι το 1904 και απεβίωσε στις 19 Ιουνίου 2011 σε ηλικία 107 ετών. Για περισσότερα από 50 χρόνια ύψωνε στην αυλή του σπιτιού της, 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια, την ελληνική σημαία. Για τους στρατιώτες που υπηρέτησαν στο Τρίγωνο, υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μια στοργική δεύτερη μάνα.
    Η "κυρά Βασιλικούδα", όπως την αποκαλούσαν οι συγχωριανοί της, γυναίκα σύμβολο των Ελλήνων ακριτών, γεννήθηκε στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς η οικογένειά της μετακινήθηκε κυνηγημένη από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. Με την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης τον Οκτώβριο του 1922 εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας.
        
Η κυρά των Μαρασίων
   
Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στο χωριό Μαράσια, στο Δήμο Τριγώνου. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο και 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια, με φυσικό σύνορο τον Έβρο.
    Για πενήντα χρόνια ήταν εκείνη που ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Έλεγε ότι ακούγοντας τους Τούρκους από την άλλη πλευρά ένιωθε πάντα την ανάγκη να δηλώνει την παρουσία της και την ελληνικότητα του τόπου. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", έλεγε. Όσοι υπηρέτησαν τη στρατιωτική θητεία τους στον Βόρειο Έβρο τη θυμούνται με ευγνωμοσύνη. Τους μαγείρευε, τους έπλενε, τους συμβούλευε σαν δικά της παιδιά.


Το σπίτι της Κυράς των Μαρασίων

Για την προσφορά της στην πατρίδα και στα στρατευμένα νιάτα είχε τιμηθεί το 2007 από την Ακαδημία Αθηνών, κατόπιν πρότασης του Δήμου Τριγώνου, που εξέφρασε την εκτίμηση και αγάπη όλης της τοπικής κοινωνίας. Το 2010 τιμήθηκε επίσης από τον Στρατό Ξηράς. Η κηδεία της έγινε στα Μαράσια Έβρου με τιμές εν ενεργεία αξιωματικού.
    Στις 29 Σεπτεμβρίου 2012, ο Δήμος Ορεστιάδας τίμησε την «κυρά των Μαρασίων» πραγματοποιώντας τα αποκαλυπτήρια της προτομής της, την οποία φιλοτέχνησε ο γλύπτης Χρήστος Μπάρδης. Η προτομή τοποθετήθηκε στην αυλή του σπιτιού της, λίγα μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.[1]

  Δημήτρης Δαλάτσης
  27.2.2013 

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Ένα αρβανίτικο μοιρολόι από την Ανατολική Θράκη


               Ένα υπέροχο κρητικό μοιρολόι από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων

Με το μοιρολόι  εννοούμε τον θρήνο, τα θρηνητικά τραγούδια κυρίως είτε αυτά αναφέρονται στον θάνατο είτε στην αγάπη είτε στα βάσανα της ζωής.
Με καταβολές πολύ παλιές και με τις πρώτες αναφορές στον Όμηρο, στον θρήνο για τον χαμό του Πατρόκλου και τον θάνατο του Έκτορα.
Κάθε περιοχή της Ελλάδος έχει και τη δική της παράδοση στα αντίστοιχα τραγούδια.
Από τους μικρασιάτικους αμανέδες, τα ποντιακά μοιρολόγια, τα ηπειρώτικα, τα κρητικά-ριζίτικα, τα μανιάτικα.
Έτσι και οι πρόγονοί μας, οι Αρβανίτες της Βορείου Ηπείρου, φεύγοντας  για την Ανατολική Θράκη (σε δύο κύματα, το 1566 και το 1769) πήραν εκεί και τις παραδόσεις τους, τμήμα των οποίων ήταν τα μοιρολόγια. Το μοιρολόι δραματοποιεί τον θάνατο, τον αποχωρισμό από το αγαπημένο πρόσωπο, εκπροσωπεί τον ανείπωτο πόνο που μόνο μέσα από το σπαρακτικό μοιρολόι μπορεί να εκφραστεί έμμετρα και αργόσυρτα. 
Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια στο Τυχερό Έβρου τα αρβανίτικα μοιρολόγια στις κηδείες. Ήταν η εποχή που είχαμε βρει ως ένα (μακάβριο αλλά προσοδοφόρο) μέσο για χαρτζιλίκι το να ντυνόμαστε παπαδάκια στις κηδείες κρατώντας τα εξαπτέρυγα κατά την νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι, βρισκόμασταν συνέχεια σε κηδείες. Εκεί, ως παιδί, δεν είχα πρόβλημα με τον θρήνο των συγγενών του νεκρού, μπορώ να πω ότι κάποιες φορές το διασκέδαζα κιόλας και σήκωνα το εξαπτέρυγο για να μη φαίνεται ότι χαζογελάω. Το σημείο όμως στο οποίο πραγματικά έμενα ακίνητος ήταν το μοιρολόι. 
Αυτό το απίστευτο σπαρακτικό αρβανίτικο μοιρολόι. Τραγουδισμένο από κάποια γιαγιά, σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Γεμάτο θρήνο μα και αγάπη. Γεμάτο πόνο αλλά και πάθος. 
Ένα τραγούδι που ήταν η απόληξη μίας ιστορίας πολλών αιώνων και περιέγραφε τον πιο βαθύ ανθρώπινο πόνο: τον πόνο του παντοτινού αποχωρισμού.
Δεν πίστευα ότι θα ερχόμουν "αντιμέτωπος" με ένα τέτοιο μοιρολόι. Είχα στη μνήμη μου απλώς ένα ακαταλαβίστικο κελάρυσμα και την ανάμνηση της μαυροφορεμένης Αρβανίτισας γιαγιάς να το τραγουδά κουνώντας το κεφάλι με πόνο και ανεβοκατεβάζοντας τα χέρια, πολλές φορές ακόμη και κατά πάνω της, σαν μία αυτο-τιμωρία. 
Και όμως. Ένας Αρβανίτης της Θράκης, ο Ναθαναήλ Καψίδης (ο πατέρας του κατάγεται από το Βιθκούκι/Σουλτάνκιοϊ και η μητέρα του από την Κιουτέζα/Ιμπρίκ Τεπέ ενώ ο κ.Καψίδης γεννήθηκε στην Γεμιστή και έπειτα πήγε στις Φέρες όπου βρίσκεται σήμερα, συνταξιούχος καθηγητής Θεολόγος) κατέγραψε πριν χρόνια τη μητέρα του η οποία του τραγούδησε ένα αρβανίτικο μοιρολόι από την Κιουτέζα/Ιμπρίκ Τεπέ και μου το έστειλε. Ομολογώ ότι όταν το πρωτοάκουσα συγκινήθηκα πάρα πολύ, και κάθε φορά που το ακούω νιώθω μία απίστευτη ανατριχίλα. Πίστευα ότι δεν θα ξανάκουγα τέτοια μελωδία στη γλώσσα των προγόνων μας, στη γλώσσα των πουλιών (γκλιούχα ε ζόγκου), τα αρβανίτικα.
Το συγκινητικό αυτό μοιρολόι το είχαν τραγουδήσει οι θείες της μητέρας του κ.Καψίδη στην Κιουτέζα/Ιμπρίκ Τεπέ για έναν ξάδερφό τους, τον Θανάση, ο οποίος πέθανε κατά την επιστροφή του από το νοσοκομείο του Ουζούν Κιοπρού (Μακράς Γέφυρας). 
Δημιούργησα ένα βίντεο όπου ακούγεται το μοιρολόι αυτό, ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο από την ιστορία των Αρβανιτών της Θράκης, διανθίζοντας το βίντεο με φωτογραφίες και χάρτες που έχουν να κάνουν με τους προγόνους μας.

                                                                 "Ω Θανάσ'"

Ω Θανάσʼ ζοκ εσκρούαρʼ (Ω Θανάση,πουλί όμορφο)
Νʼ μπρέκ τεκ ρει Μπουλιούαρ  (Είσαι θαμμένος στο βουνό)
Ιπαλιούαρʼ ιπαντρούαρ  (Άπλυτος και ανάλλαχτος)
Ρομπατ ρινʼπαλιούαρ (Τα ρούχα σου κάθονται διπλωμένα)
Θανάσʼ Τζιότζι κα μισιάνʼ (Θανάση ο Γιώργος έχει αρραβώνα)
Γκρεφʼʼω θανάσʼ (Ω Θανάση σήκω)
Γκρεφ πα χάιντʼ (Σήκω και πήγαινε)
Τʼ βέτε πο κ΄μπʼτα σʼμʼμπάν (Να πάω μα δε με πάνε τα πόδια)




Αθήνα 13.2.2013
Δημήτρης Δαλάτσης

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Ex personae devastatae Mesogaias…….


Του Κώστα Τσοπάνη
«Η γαρ Αττική, θεών αυτής τέμενος, καταλαβόντων και των προγόνων ημών εστί κτήμα.» Στράβων
«…..και των προγόνων ημών εστί κτήμα….», πόσο ειρωνικά φαντάζουν στις ημέρες μας αυτά τα λόγια. Πιο ρεαλιστικό θα ήταν να έλεγε «καταλαβόντων και των εργολάβων εστί κτήμα».
Δύο, σχεδόν, αιώνες πριν, οι προγονοί μας, φτωχοί Αρβανίτες καταδιωγμένοι και αγράμματοι ραγιάδες, ξεσηκώθηκαν κι έδιωξαν μακριά απ’ τον τόπο μας τον Τούρκο κατακτητή, ακριβώς γιατί πίστευαν βαθύτατα ότι, παρά τους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς, η ευλογημένη αυτή γη της Αττικής, το αρχαίο τέμενος των θεών, είναι των προγόνων μας κτήμα και δική μας κληρονομιά. Κι ας μην ξέρανε τον Στράβωνα, ούτε και τον λογιώτατο Βυζαντινό μητροπολίτη Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτη. Κι ας πάνε να λένε τώρα κάποιοι…. Ακόμα κι η Ιστορία που γνώριζαν ήταν μόνο προφορική, όπως έφτασε σε αυτούς από στόμα σε στόμα. Κι όμως, κάτι βαθειά μέσα τους δεν τους άφηνε να ησυχάσουν όσο την πατρίδα μας την πατούσε το άτι του βάρβαρου κατακτητή. Αφού σταύρωσαν τα δάχτυλα των ροζιασμένων από τον κάματο χεριών τους και σταυροκοπήθηκαν μπροστά σε παλαιές, μισοσβησμένες βυζαντινές εικόνες, φυλαγμένες ευλαβικά σε χαμηλές σκοτεινές εκκλησιές με μικρές πόρτες, χτισμένες έτσι για να μην μπαίνουν οι άπιστοι καβάλα στ’ άλογα, ξαναθυμήθηκαν θα ‘λεγες την παλαιά τους τέχνη, άφησαν την τσάπα και το αλέτρι και άρπαξαν ξανά τα καριοφίλια! Μίλησε μέσα τους το αίμα και μέσα από αυτό ακούγονταν οι φωνές των προγόνων! Το εγχείρημα τους δεν είχε καμιά λογική, κι αυτό τους έσωσε! Ξεσηκώθηκαν εναντίον του κατακτητή και τον έδιωξαν, πέρα στην Κόκκινη Μηλιά κι ακόμα πάρα πέρα. Κι έλπισαν πως θα ζούσαν πλέον στα χώματα τους ευτυχισμένοι. «Κάνε κάτω στον κάμπο, πέρνα μέσα από τη σκιά των ελιών, τη μυρωδιά των αμπελιών και των περιβολιών και θα δεις τον Θεό μπροστά σου», λέγανε οι παππούδες μας. Ήταν όμως πολύ καλό για να κρατήσει……

Διακόσια χρόνια μετά, 

μαζί με τη γλώσσα των παππούδων μας, για την οποία δύο ολόκληρους αιώνες μας έκαναν να ντρεπόμαστε μέχρι που την ξεχάσαμε, ξερίζωσαν και τ’ αμπέλια μας. Μαζί τους ξερίζωσαν και την ψυχή μας. Τώρα ξεριζώνουν τις ελιές μας και μαζί τους τον τρόπο ζωής μας. Αργά και μεθοδικά χάλασαν τη γη μας όσο και την ψυχή μας, κατασκευάζοντας φαραωνικής έμπνευσης ανοικονόμητα έργα. Έργα χωρίς σεβασμό στο περιβάλλον και την τοπική ιστορία, που όμως απέφεραν πολύ «μαύρο» χρήμα και από τα οποία κάποιοι πλούτισαν. Ήρθαν μαζί με τους εργολάβους, έφτασαν σαν κατακτητές, πάτησαν πάνω στη Μπέσσα μας και δεν σεβάστηκαν καμία από τις παραδόσεις μας. Κι αυτή η ανελέητη καταστροφή παραμόρφωσε ως και την ειρηνική φύση του τόπου μας, μας στέρησε τη φυσική ευτυχία και βίασε την αθωότητα μας. Κάποτε οι παππούδες μας, αν ήθελαν να καταραστούν κάποιον, έλεγαν «τσιμέντο να σου γίνουν!». Άραγε, ποια βαριά κατάρα έπεσε πάνω στη γη της Αττικής και τη μεταμόρφωσε σε τσιμέντο;
Διακόσια χρόνια μετά,
κοιτάζοντας τη Μεσογαία, αυτό «το αγαθόν διδασκαλείον ανδρί βουλομένω διαλέγεσθαι», κατά τον Φιλόστρατο, «αυτή τη χώρα που παράγει θαυμάσια πράγματα, ξακουστά σε όλη την οικουμένη, με τα στάρια της και το καλύτερο νερό της γης, που αν έπινα από αυτό, αμέσως θα γνώριζα ότι είναι αττικό», κατά τον αρχαίο δειπνοσοφιστή Αθήναιο, σκέφτεσαι με θλίψη, ότι σε λίγα χρόνια το ελαφρύ αυτό νερό, που κελαρύζει στο Μουζάκι, θα είναι ακατάλληλο προς πόση λόγω της μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα. Της μόλυνσης που θα προκαλέσει αυτός ο ασαφής τραγέλαφος που άλλοι τον αποκαλούν ΧΥΤΑ, άλλοι ΧΥΤΥ, αλλά που στην πραγματικότητα θα είναι μία τεράστια χωματερή και τίποτε άλλο.




Διακόσια χρόνια μετά,

όλοι εμείς που δεν ξεχάσαμε ότι αποτελούμε έναν κρίκο στη μακριά αλυσίδα της γενιάς μας, ενδιάμεση φρουρά σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που θα ‘ρθουν, απλοί διαχειριστές της γης και της κληρονομίας μας, αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που θα ‘ρθουν, σαν μας ρωτήσουν «που είναι ο κάμπος μας, που χρύσωνε κι έλαμπε καθώς ριγούσαν τα στάχυα στον άνεμο; Που είναι η κυματιστή πράσινη θάλασσα των αμπελιών μας, πάνω απ’ την οποία χυνόταν πρωινά κι απόβραδα ο ψαλμός της καμπάνας; Που είναι τα χρώματα της άνοιξης;» Τι να απαντήσουμε όταν αντί για αυτά, βλέπουν από κει ψηλά τη γη μας να στέκει αλυσοδεμένη, κρατούμενη κι έρημη και να γίνεται παιχνίδι της δημοπρασίας των κατασκευαστών και των εργολάβων; Όλων αυτών των σύγχρονων μικροαστών και μπουρζουάδων, εκείνων που προτίμησαν τον εαυτό τους κι όλα τα άγια κι ιερά προδώσανε, και που τώρα κορυβαντιούν απάνω στη γη των Πατέρων μας σαν σύγχρονοι δουλέμποροι, επαναλαμβάνοντας μονότονα «πέντε πάνω – πέντε κάτω, θα τα βρούμε…….». Όλων αυτών που εισέβαλλαν στο ιερό της μνήμης μας και το βεβήλωσαν; Κι αυτές τις ώρες της περισυλλογής, εμείς που δεν θελήσαμε να ξεχάσουμε, ευχόμαστε να πέσουν όλες οι νύχτες της Δημιουργίας στο νου μας και να μας σκεπάσουν τη μνήμη! Να σκοτιστούν μέσα στη μνήμη μας τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα που κάποτε προλάβαμε να δούμε πάνω από τη θάλασσα των σπαρτών. Να σκοτιστούν οι εικόνες των ελαφρών σύννεφων που τα κυνηγούσαν οι ανοιξιάτικοι άνεμοι στον γαλανό αττικό ουρανό. Όλα αυτά που δεν προλάβαμε να τα κοιτάξουμε κι είναι πια ανάμνηση. 

Διακόσια χρόνια μετά, 

οι βωμοί μας συντριμμένοι και σβησμένα τα πολυκάντηλα όλα της λατρείας, αφού οι εργολάβοι βάλθηκαν να μας διδάξουν ότι ο άνθρωπος είναι το υπέρτατο ον, εκείνο που πλάθει κι αφανίζει. Οι τάφοι των Πατέρων μας, από τη τζούμπα του Φάνοσι, εκεί που η επέκταση της Αττικής οδού χάλασε για πάντα την αιώνια σιωπή τους, ακούν με φρίκη τη βαρεια μπότα του εργολάβου να πατάει πάνω στα συντρίμμια της ψυχής μας και προσμένουν τη σειρά τους κι εκείνοι, βουβοί μάρτυρες του σκηνικού της καταστροφής και της ερήμωσης. Πως αφήσαμε άραγε, ο κάμπος της Ντάρδεζας που μας χάριζε το θεϊκό ποτό του Διονύσου, ο ιερός τόπος στον οποίον περιπλανήθηκε η Δήμητρα ψάχνοντας απεγνωσμένα την κόρη της Περσεφόνη, όταν την είχε απαγάγει στον άδη ο Πλούτωνας, στο ρέμα της οποίας και με καλάμια από τις όχθες του, ο Πάν έφτιαξε το πρώτο σουραύλι στην ιστορία του κόσμου, πως αφήσαμε αυτή η γη που γέννησε τους υπέροχους θρύλους της αρχαίας Ελλάδας, να έχει απομείνει στη δικαιοδοσία των σκαπτικών μηχανημάτων;…..


Διακόσια χρόνια μετά,
πόσο ειρωνικά φαντάζουν τα λόγια του Στράβωνα «…..και των προγόνων ημών εστί κτήμα….» Κι αλήθεια, πόσο τραγικά επίκαιρα, εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο του, ηχούν τα λόγια του Παλαμά: «το άτι σου ακόμα μας πατά Μπραΐμη!»
Υ.Γ. Στα αλήθεια, νομίζατε ότι εμείς οι Αρβανίτες δεν θα αναστηλώναμε ποτέ την τσακισμένη μας περηφάνεια; Κι αναρωτιόσαστε ακόμα γιατί αγωνιζόμαστε; Έχετε καταλάβει ότι μας τα πήρατε πλέον όλα; Μας μείναμε μόνο τα αρχίδια μας, πάρτε τα κι αυτά!

ΛΕΚΤΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΑΠΟ ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΗ ΑΡΒΑΝΙΤΟΦΑΓΟ

Ο θάνατος του Αρβανίτη Μάρκου Μπότσαρη (LudovicoLipparini)
Διαβάζοντας το άρθρο της κας Λώρης Κέζα, στο ΒΗmagazino της Κυριακής 3 Φεβρουαρίου 2013, με τίτλο : «Σκανδιναβοί και Αρβανίτες»,[1] διαπίστωσα απ’ αρχής την προσπάθεια να φορτωθεί στις πλάτες μιας ολόκληρης κατηγορίας Ελλήνων πολιτών η κακοδαιμονία της σύγχρονης Κρατικής πραγματικότητας και η αναποτελεσματικότητα ενός Κράτους που αντί να διδαχτεί από τις λανθασμένες επιλογές του, υπερθεματίζει επιμένοντας σε αυτές. Με σκωπτικό και προσβλητικό ύφος στοχοποιούνται οι  Έλληνες αρβανίτες, ως οι «πτωχοί το πνεύματι» που αδυνατούν να καταλάβουν το καλό της κοινωνίας και αντιστέκονται στις εξελίξεις που θα μας αναβαθμίσουν σε Σκανδιναβία του Νότου.

Ως αρβανίτης, απαντώ σε δεύτερο ενικό πρόσωπο - με αυτή στην ανοικτή επιστολή -  στην αρθρογράφο που με  περιπαικτικό τρόπο και ανιστόρητα προσβλητική διάθεση επιτίθεται στο γένος μας.  
Πριν παραλληλίσεις τους ανθρώπους - πίθηκους με τους αρβανίτες, θα έπρεπε να κάνεις μια μικρή βουτιά, έστω ένα διαφωτιστικό ''ντους'' στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία του τόπου μας. Ίσως να διαπίστωνες  την προσφορά των αρβανιτών σε όλους τους αγώνες του Ελληνισμού, αλλά και τη σχέση επιφανών αρβανιτών με την ανάπτυξη της χώρας.
Αντ' αυτού διολισθαίνεις σε μια σειρά προσβλητικών ανακριβειών, προσπαθώντας να υπηρετήσεις τον τίτλο της στήλης ''περιπαικτικά'' και μάλλον τιμάς τις διαπιστώσεις του Δαρβίνου που τόσο θερμά επικαλείσαι.
Οι κάτοικοι των Μεσογείων, οι  «αρβανίτες ωρέ» - όπως εσύ τους βάζεις να αναφωνούν - άνθρωποι του μόχθου, ξεχασμένοι στο πλάι της Αττικής, ήρθαν στο επίκεντρο της προσοχής των ΜΜΕ, όταν διεκδίκησαν τα αυτονόητα.
Προσπάθησαν και πέτυχαν να προασπίσουν την υγεία αυτών και των παιδιών τους και την προστασία ενός επιπέδου διαβίωσης που εσύ και αρκετοί  άλλοι θεωρείτε αδιανόητη συνθήκη για ανθρώπους – πιθήκους, όπως με αρκετή σαφήνεια υποδηλώνεις στο άρθρο σου.
Μιλάς για τις χωματερές της Αττικής, ξεχνώντας ή παραβλέποντας το γεγονός ότι και στα Λιόσια οι κάτοικοι που ταλαιπωρούνται όλα αυτά τα χρόνια από τα σκουπίδια, είναι και αυτοί αρβανίτες, αλλά και  στο Γραμματικό πάλι αρβανίτες κατοικούν και όχι «Σκανδιναβοί» σαν και αυτούς που φέρνεις ως παράδειγμα.
Δυστυχώς, το νεοελληνικό κράτος από τα μέσα της δεκαετίας του ‘30 κατόρθωσε να μας αποσπάσει από τις παραδόσεις και τη γλώσσα μας, ενώ παράλληλα ταυτιστήκαμε με το αναχρονιστικό και το  αμετανόητα ξεροκέφαλο.
Κρατήσαμε, όμως, την έννοια της μπέσας και της αξιοπρέπειας.
Προφανώς σου είναι άγνωστες  ή ακατανόητες αξίες, αφού η «στρατηγική» της εκάστοτε εξουσίας είναι για σένα, πάνω  από τις ανάγκες και  τα δικαιώματα κάθε μικρής ή μεγαλύτερης τοπικής κοινωνίας.
Αφού λοιπόν θεωρείς πως πρέπει να διαγκωνιζόμαστε για την επιλογή εναπόθεσης των απορριμμάτων στη γειτονιά μας, γιατί δεν εισηγείσαι στο Δήμαρχο της περιοχής που κατοικείς να ζητήσει να επιλεχθεί ο Δήμος σου σε αυτή την ευεργετική χωροθέτηση.
Είναι βέβαιο ότι το ζήτημα των σκουπιδιών  αποτελεί κορυφαίο πρόβλημα και ως τέτοιο, πρέπει να τύχει μιας σοβαρής και σύγχρονης αντιμετώπισης και όχι της πρακτικής  του «ξεφορτώματος» εκεί όπου βολεύει Κράτος και εργολάβους, με την παράλληλη συκοφάντηση και γελοιοποίηση όλων όσων αντιδρούν.
Μπορεί για παράδειγμα να επιλεχθούν χώροι που δε θα υποβαθμίζουν τη ζωή καμίας τοπικής κοινωνίας, μακριά από κατοικημένους και καλλιεργήσιμους  χώρους και σίγουρα να υιοθετηθούν σύγχρονες πρακτικές ανακύκλησης και επαναχρησιμοποίησης των απορριμμάτων ως αξιοποιήσιμη ενέργεια.
Ψιλά γράμματα, θα σκεφτούν οι ιθύνοντες, αφού υπάρχει η γη της Ανατολικής Αττικής, για να επαναλάβουμε το μοντέλο της υποβάθμισης.
Αρβανίτες λοιπόν  είναι αυτοί που αντιδρούν στην επιβολή του Κράτους , το οποίο εφαρμόζει το αρβανίτικο «άστε ντούα», για  να υποβαθμίσει τη γη και τη ζωή τους.
Προτού, σου ζητήσω να ψάξεις τις δικές σου αρβανίτικες ρίζες, όπως τουλάχιστον το επώνυμό σου καταδεικνύει, θα ήθελα να αναλογιστείς τις συνέπειες μιας ξεπερασμένης διαδικασίας ταφής των απορριμμάτων που μόνο αρνητικά αποτελέσματα μπορεί να έχει για το ανθρωπογενές περιβάλλον και για το οικοσύστημα. Αντιθέτως   πλειοδοτείς υπέρ μιας εσφαλμένης επιλογής, θολώνοντας τα νερά με παραπομπές στο Σκανδιναβικό μοντέλο αξιοποίησης των σκουπιδιών που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που προωθεί η Ελληνική Πολιτεία.   
Τελειώνοντας θέλω να σου υπενθυμίσω  - και αν δε το γνωρίζεις να το μάθεις -  ότι  αυτοί που ζητάς κάποιος «Δαρβίνος του μέλλοντος» να τους κάνει αντικείμενο μελέτης με θέμα: «πως οι άνθρωποι  εξελίχθηκαν σε πίθηκους» είναι απόγονοι και συνεχιστές της φάρας ανθρώπων, όπως οι Ανδρέας Μιαούλης,  Οδυσσέας Ανδρούτσος, Μάρκος Μπότσαρης, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Κίτσος Τζαβέλας, Αλέξανδρος Κορυζής, Νικόλαος Κριεζιώτης,  Κουντουριώτιδες, Πέτρος Βούλγαρης, αλλά και Νίκος Εγγονόπουλος, Χατζηκυριάκος – Γκίκας και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β’ και πάμπολλοι ακόμα που τιμούν την έννοια της Ελευθερίας και της αγάπης στην Πατρίδα.
Αν παρόλα αυτά δε θέλεις ή δε μπορείς να καταλάβεις την καταστροφική «αξία» αυτών που γράφεις, τότε ο «Δαρβίνος του μέλλοντος» που τόσο επιτακτικά επικαλείσαι, αλλού αξίζει να στρέψει το βλέμμα του! 
Τα λεκτικά σκουπίδια είναι πολλές φορές πιο δύσοσμα και ιοβόλα από υλικά απορρίμματα.  

Κώστας Καλλιανιώτης
Πρόεδρος Συλλόγου «Καβοντόρου Γη»

***
Υ.Γ. Για μία ορθολογική, τεκμηριωμένη, σοβαρή  και πλήρη ανάλυση του τι πήγε (και τι πάει) να εφαρμοστεί από την διαπλοκή στην Κερατέα, δείτε εδώ: http://antixyta.blogspot.gr/2010/01/blog-post.html



[1] To "πόνημα" της ανεξερεύνητης "κυρίας" Κέζα (την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα και θα συνεχίσω να αγνοώ στο επόμενο δευτερόλεπτο) βρίσκεται εδώ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=496547&h1=true#commentForm